روزگاری در قفسه‌ای تاریک و پر از گرد و خاک، کتابی زندگی می‌کردم. روزها و شب‌ها می‌گذشت و من در سکوت و تنهایی خودم، منتظر کسی بودم که مرا باز کند و داستان‌هایم را بخواند. نام من را فراموش کرده‌ام، اما چیزی که هرگز از یادم نمی‌رود، داستان‌هایی است که در دل خود دارم.
هر کتاب یک روح دارد و من هم از این قاعده مستثنی نیستم. وقتی نویسنده‌ای قلم را بر کاغذ می‌گذارد و داستانی را به پایان می‌رساند، جانی تازه در من دمیده می‌شود. احساسات، تخیلات و اندیشه‌های نویسنده در صفحات من حک شده‌اند و من آن‌ها را با عشق به خواننده‌های خود تقدیم میکنم.
یکی از روزها، پسری جوان به قفسه نزدیک شد. دست‌های کوچک و پر از کنجکاوی‌اش مرا لمس کرد و از قفسه بیرون کشید. صدای باز شدن صفحاتم همچون موسیقی در گوشم طنین‌انداز شد. او با چشمانی درخشان و پر از شوق شروع به خواندن کرد و من از اینکه داستان‌هایم را با او به اشتراک می‌گذارم، لذت می‌بردم.
هر صفحه‌ای که ورق می‌زد، داستانی جدید از دل من بیرون می‌آمد و تخیلات او را به اوج می‌برد. او همراه با قهرمانان داستان‌های من می‌خندید، گریه می‌کرد و در دنیاهای مختلفی سفر می‌کرد. من بودم که به او نشان می‌دادم چطور عشق، دوستی، شجاعت و فداکاری می‌توانند زندگی را تغییر دهند.
این لحظات برای من گرانبها بودند. از تنهایی و تاریکی نجات یافته بودم و حالا داشتم معنای واقعی وجود خود را تجربه می‌کردم. می‌دانستم که داستان‌های من می‌توانند قلب‌ها را لمس کنند و ذهن‌ها را باز کنند. و این چیزی بود که همیشه آرزویش را داشتم.
با گذشت زمان، پسربچه تبدیل به مرد جوانی شد و هنوز هم گاهی به قفسه کتاب‌ها برمی‌گشت تا مرا بخواند. هر بار که به من دست می‌زد، دلم روشن می‌شد. احساس می‌کردم که داستان‌های من برای او همچنان زنده هستند و من هنوز هم می‌توانم الهام‌بخش باشم.
اینجاست که معنای واقعی زندگی من نهفته است. من، کتابی که زمانی در گوشه‌ای تاریک و فراموش‌شده بودم، حالا به منبعی از الهام و تخیل برای کسی تبدیل شده‌ام. زندگی من در داستان‌هایم جریان دارد و تا زمانی که کسی به من نگاه می‌کند و مرا می‌خواند، هرگز نمی میرم
تاج یادت نره
